Conte de Malta

Iscla oblidada en la pèl de la mar. Vent salat e arrogant. Udòl de las èrsas contra las ròcas negras.

Corres pas. Pòdes pas. Ta camba, pesuga, trantanha leugièrament dins lo sable,

cada pas s’embarrassa dins lo temps espés del vèspre. Dins l’aire caud e sèc, lo cruissiment dels rems ressona coma un gemèc. L’ora s’alentís, e lo freg d’una ombra malvolenta te grafa la carn.

Los piratas son arribats.

De primièr, n’as ausit lo crit desrasigat per lo vent. Puèi, los as vistes, d’ombra e de fuòc. Lors caras aspres coma lo fust de lors espasas. Lors visatges bronzinats pel solelh e la sal. Lors uèlhs d’acièr enrodats de tenèbras. De gèstes brusques, violents. Una odor d’aiga poirida mesclada a la graissa e a la ronha. Lors dets crespats suls fusilhs … careçan la promessa d’una captura.

Te solfinan. T’an trobada.

Fugisses coma podes, mas ton còs es pas fargat per la corsa. Ton còr bat dins las aurelhas coma un tambor de guèrra. L’endrech es un ponh cloc, pas de camin, pas d’eissida, pas de cleméncia. Sola una fenda negra se dobrís dins la ròca, una cauna. I dintras, lo sang en brasa.

D’un buf prigond, la balma t’engolís.

T’agenolhas, las mans plegadas contra la pèira umida. Prègas. De tot ton èstre, de tot ton alen. Demandas una proteccion, un miracle, un amagatal dins aqueste mond ont tot sembla t’aver abandonada.

La responsa ven, pichona, silenciosa.

Una aranha.

D’un lanç delicat, teis una tela fièra e lèu espessa davant la bòca de la caforna, lo fil de l’invisible. Quand los piratas arriban, s’arrèstan un instant, los uèlhs redusits a de fendilhas dins la lutz palla. Examinan l’intrada. Veire la tela los rassegura: degun pòt pas èsser dintrat recentament dins aqueste endrech. Seràn pas tan bestiasses per se demandar cossí se poguèt bastir tan rapidament.

Pas cap de traça.

Jurament, escopit, puèi pas res. Partisson.

L’escurina s’esclafa dins un claror d’eternitat. L’auròra, cant de llum, esboça un silenci mai doç.

Sasida pel vertige, ton mond s’avalís, se fond. Sortisses, l’agach brigalhat d’esclats.

Tanlèu, la mar amb de flors d’escuma a regòrgas, espelidas dins lo vam de l’auratge, Lo cèl pas mai amar…L’iscla voraça es un brèç de naufragis ont los arbres ja pòdon cantar.

E, al jorn de uèi, sul pòrt, se ditz que las nuèches sornas sens luna, se tendes l’aurelha, pòdes ausir lo bresilhadís d’una aranha entre las ròcas mossudas … mas aquò, ben segur, es sonque una legenda… O pas…