Un trocinet deu navèth espectacle de Gric de Prat: «SE CANTI», quan la musica sauva la lenga.

Los «seriós» s’agradan pas de cantar…

Fau créser que dens lo país nòste? digun èra pas seriós, que cantavam tota la jornada…

Cantavam au ninon per lo har ríser

Cantavam per contar l’amor

Cantavam per aleugèirar lo trabalh

Cantavam per díser la gaujor e per milhor se regaudir tots

Cantavam per díser lo tristumi e per milhor plorar tots

Cantavam per escambiar e se sentir urós.

Pr’amor una cançon es una frinesta deu còr que deisha s’escapar los sentits…

Mes quan arribèren los «seriós», nos demandèren de non pas mei cantar…

Nos dishoren que cantavam mau

Nos dishoren que cantavam faus

Nos dishoren que las cançons nòstas èran vielhas causas passadas dens lo monde de uei e que las falèva oblidar.

Non! Tot aquò n’èra pas seriós!

Alavetz nos gahèt la vergonha e cantèrem pas mei.

Mes nos dishoren «los seriós»: «Tranquilizatz-vos, d’auts que van cantar, plan milhor que non pas vosauts. Son los professionaus, los qu’an estudiat, los que saben cantar.

E loguèren grans estadis atau que siim millièrs a escotar los professionaus, a trucar dens las mans, a se quilhar, a se baishar, mes pas mei jamei a cantar…

E coma aquò n’èra pas pro, los hasoren cantar a la radiò, a la TV e dinc au telefonet.

Lo cant deus professionaus èra de pertot, tot alentorn, a emplenhar la vita tota…

Mes nosauts cantavam pas mei e lo monde se virèt tot de gris.

Lo ninon s’arrestèt de ríser

Trobèrem pas mei los mots per contar l’amor

Lo trabalh se vasot longàs

La gaujor s’embarrèt dens lo còr e nos arrestèrem de se regaudir tots

Lo tristumi se trobèt enclavat au hons deu còr e nos arrestèrem de plorar enter tots

Atau los sentits empresonats se hasoren pesucs, pesucs…La frinèsta deu còr, clavada, los deishava pas mei escapar.

Sabi pas mei qui de nosauts començèt lo purmèir, egau me remembri qu’èra tot rotge e vergonhós lo praube. Nos preguèt sustot de non pas nos trufar e falut que prometim…

Alavetz, se botèt a cantar, d’una votz petitona qu’auré, solide, hèit ríser los professionaus.

Una votz d’ànsia e de dobte….

Mes la frinèsta deu son còr se tornèt aubrir per deishar s’escapar los sentits.

E lo monde se virèt au clar.

Sabi pas qui tornèt préner la cançon, mes lèu estoren dus e tres e mei enqüera, a cantar, a cantar e a s’espiar com per milhor sentir, per milhor pertajar…

Èra una cançon de las vielhas que parlava de la fòrça de l’amor que pòt baishar las montanhas e secar las ribèiras. Tots qu’èram a la conéisher, los pairs, los gran-pairs e mei los auts davant, jà que la cantavan.

Se canti, que canti….

Vosauts tanben la coneishetz, e la podetz cantar…

Se canti, que canti….

Aubrir la frinèsta deu nòste còr per deishar s’escapar los sentits.

E cric e crac, lo conte es acabat.