Siam un collectiu de femnas e d’òmes, membres istorics o recents de l’IEO, a diferents nivèus dau malhum, e que ne’n representam la panoccitanitat.

Çò que prumier nos rechampa dins l’Institut d’Estudis Occitans es nòstre engatjament en favor de la lenga e de la cultura occitanas, dins sa diversitat e dins son entieretat. Deis Aups ei Pirenèus, disiá quauqu’un.

Lo chamin que seguissem, amb lo Consèu d’Administrança mes en plaça quatre ans fai, es pas estat sens auvari. E l’IEO de quatre ans en arrier era dins un rodam fons, sens argent (copat per d’instàncias naissüas de l’IEO), sens director (que deguèt demissionar fauta de lo poguer paiar), sens locau (qu’a Tolosa, nos vòlon encar préner lo solet sèti que nos demòra), e sens salariat per far l’òbra.

Si siam entre nosautres —un texte pareissut fai gaire que se ditz «Obrar amassa», parla «d’entre-se»— es pas fauta d’aguer rampelat e en 2021, quand tornariam prene, lei volontaris eran pas espesses.

Se parlam d’accions, avem en complet benevolat menat d’accions precisas e nombrosas, se partatjant l’òbra.

Un comitat de redaccion es estat creat per concebre e far parèisser la revista Anem Occitans. Sortiguèt que tres còps, causa d’empachas de totas menas, maquetatgi, estampaire, eca. Ideco es segurament la flor de l’edicion en occitan qu’a publiat 8 títols l’an, dins totei lei dialectes dins de domènis variats. Lo locau de Puèglaurenç prenguèt l’aiga e degueriam segre leis òbras de faire. Avem degut s’occupar de la proprietat de Hòrgas que se degalha dimpiei que l’IEO n’eiritèt.

Una comission s’entrevèt dau renovelament de l’agradament Joinessa e espòrts, instrure lo dorsier, mantener lo contacte amb l’enquistaire e lo presentar. Lo succès l’i fuguèt pas. La cartografia es desenant una òbra mai avançaa que l’IEO n’es un interlocutor reconeissut.

L’IEO prenguèt part eis CA dau CPLO après un lòng periòde de confrontacion sens l’i trobar la plaça sieuna.

L’IEO tornèt préner contacte amb l’OPLO, anciana e nòva direccion, per assegurar son avenir.

L’IEO es present dins leis instancias nacionalas e internacionalas, PQVL e ELEN entre autrei.

Nòstre balanç nos fai pas vergonha e lo portam amb fiertat. Trabalheriam seriosament e onestament. Avem pas comptat nòstre temps e nòstra vòlha es pariera. Fagueriam pasmens pas tot çò qu’auriam aimat de faire, fuguessiam estats mai nombroses e mielhs finançats. Lei seccions localas nos an dich sei dificultats. Lo sabem pron. Siam pas copats de la realitat deis associacions localas, que toteis aquelei dau CA actuau l’i son en plen dedins, totei lei jorns. Avem benlèu pas pres la mesura de sa demanda. Lo diso ieu.

D’unes dison dau CA actuau qu’es estequit, ierarquic, nefasta, (cito). Nos fai pena, personalament a chascun e per l’IEO. Es faire escòrna a sa tòca e a son ideau.

De veire lei signataris de la peticion en linha, una autra remarca me ven, e que fai socit, sembla qu’una bòna part d’Occitania siágue en ren representaa. L’Occitania dei confins, dei marjas e de delai-Ròse exista pasmens!

Per ne’n venir a çò qu’es prepausat coma axes nòus per l’occitan e per nòstra associacion, dins lo texte « Amassa», diriáu ieu que son la basa dau manuau dau perfiech occitanista. Lei poiem qu’agreiar. Puslèu que de se divisar en dos camps que s’agarrissan, e puslèu que de tirar a jà e iò, se deuriam unir per travalhar dins lo bòn sens.

Cu poiriá anar còntra un fonccionament democratic, de finanças rigorosas, un malhum mai dubert au mond, inclusiu, solidari, obrar per la transmission de la lenga, amb de joines, de creacion, d’edicions?

Se parla de comunicar au defòra per dire cu siam e se faire conéisser e reconéisser. E si començaviam per comunicar entre nosautres puslèu que de s’escriure e de se mandar de peticion?

Se parlar per que siam pas tan luenhes que lo disètz. Siam ensems dins un batèu e per anar en mar avem interest a remar cotria.

Podriam imaginar un avenir comun per l’IEO, lo pensar, lo bastir ensems dins la novèutat e l’accion.

Dins lo respiech de totes per anar dins lo sens de nòstre engatjament d’occitanistas convinçuts.