Vos devètz sovenir de la frasa de la primièra Ministra britanica, Margaret Thatcher que son escais nom èra «La Dama de fèrre»: «I want my money back»

Èra d’acòrdi per metre de moneda dins lo topin comun de l’Union Europèa mas la voliá recuperar tota.

Perqué aquesta comparason? — Non, rapàpii pas; sabi que ne parlèri la setmana passada! Desempuèi que foguèt elegit, lo n°47 a signat un centenat de decrèts —executive orders— que los paures jornalistas an pas pro de temps per los legir.

Aquestes decrèts tòcan absoludament totes los aspèctes de la vida vidanta — ne tornarem parlar anuèit o pus tard — mas lo que fa parlar lo mai, es l’instauracion de dreches de doana per totes los païses de la planeta.

Pendent sa campanha electorala, diguèt que, dempuèi l’an pèbre o lo temps del rei Cezet —vos daissi causir— los Estats Units son etats raubats sens vergonha e qu’el seriá lo primièr a restablir un equilibri dens las relacions comercialas: un dolar per un dolar!

Pensatz s’una declaracion parièra li atirèt l’admiracion de sos sostens e d’un fum d’autres. N’anguetz pas m’acusar de xenofobia o de quicòm mai… es la realitat, ailàs. Son milions d’Estatsunidencs a aver de problèmas de moneda e, mai que tot, dins las zònas dels estats desindustrializats, quala que siá la color de la pèl!

Mai d’un son obligats d’aver dos o tres jobs per se trobar pas a passar la nuèit defòra. Çò de risible, ça que la, es que lo n°47 se presenta coma lo campion de las «gents que son res» —veire Macron— quitament quand «traversan la carrièra».

Un exemple son que: devètz saber que, dins los restaurants, los salaris dels emplegats son gaireben unicament las estrenas que recebon de la practica e que 20% d’estrenas per una bevenda o un repais es la nòrma.

Tornam a nòstre afar! Per un Estatsunidenc, es extraordinari d’entendre un candidat prometre que lo hold-up de las autras nacions —la geografia es pas sa passion e li cal pas demandar de vos dire ont se tròba Belgica o Austria— anava s’acabar e que las taxas exigidas per far dintrar las mèrças aurián per consequéncia que las entrepresas serián forçadas, per vendre, de venir s’installar en los Estat Units e aital d’emplecs serián creats a fanègas…

Cal pas doblidar que lo n°47, amb son experiéncia de la television, es un batalejaire de primièra borra. Lo revelh de la princessa endormida, lo n°47 coneish l’istòria d’a fons mas sos electors, ne dobti!

Dimècres foguèt donc lo jorn de la liberacion —Liberation Day— amb la mesa en aplicacion oficiala dels las taxas — los tariffs— a l’entrada de las mèrças.

Anava èsser lo primièr jorn del paradís sus tèrra e lo n°47, un tablèu bèl dins las mans e dirigit cap a a la camèras e als jornalistas, prenguèt plaser a far de comentaris sur aquestas taxas qu’anavan enriquir lo país —los Estatsunidenses quicòm mai?—

Per el, las matematicas e las estatisticas, es pas quicòm de complicat. Se ne cresèn los especialistas estrangièrs, es pas complicat tanpauc per sos collaborators qu’an establit las listas e los tausses de las taxas; mas es complicat per eles que confessan lor ignorància sus la faiçon que los calculs son estats elaborats.

Ço de segur es que l’Union Europèa es pas doblidada e tanben l’Orient extrem e pas unicament China… Sos collaborators an pas doblidat las taxas tanpauc per d’unas isclas pichonas sens estatjants o pobladas unicament de penguins!

Qué ne sortirà? Los especialistas nòstres mas tanben d’Estatsunidencs an vist las borsas financièras desvissar e lo N°47 content d’el.

Acabarai en empruntant una frasa a Jacques Chirac mas amb un punt interrogatiu:

«Es pas segur qu’aquò ne toca una sens far bolegar l’autra!»