La bèstia monarquica bolega encara e l’avèm totjorn per part en çò nòstre e mai que çò que pensam.

Amb nòstra istòria rèiala longa, quand se parla de monarquia vesèm tot un decorum d’ancian temps e d’afars de familha.

Mas aquò amaga lo sens vertadièr dau mot qu’es lo comendament (arkhè) d’un sol (mono). Per aquò, dempuèi bel briu Anglatèrra es pas pus una vertadièra monarquia amor qu’es lo parlament qu’a lo poder. Demòra en grand lo decorum sens lo poder.

Uèi lo biais vertadièrament monarquista dins lo sens vertadièr dau mot, lo vesèm plan a l’òbra amb lo Trump. Son accion passa tota pels decrèts amb la scenarizacion de sa signatura tota poderosa. Gaireben tot fòra das proceduras normalas e legalas que son elas partatge dau poder.

Es ben un biais monarquic que se desplega emai se i a pas (encara?) corona e reiaume. Aquò ven de segur dau personatge mas çò qu’ajuda fòrça es l’eleccion dau president au sufratge universau.

Es una mecanica que buta fòrt a la monarquia e o vesèm au nòstre.

Es una mecanica: lo president es lo sol elegit per la populacion tota tre que los deputats son elegits cadun per una part pichona de l’electorat. Per aquò l’eleccion dau president ven la mai «legitima» de totas.

Es aquela legitimitat superiora que justifica per Trump de ruinar las institucions, las leis e mai la libertat que la censura s’i vèi plan activa.

E mai vesem plan l’amor qu’an los dictators per aquela eleccion dau president, que demai es un camp infinit de manipulacions. O vegèrem plan amb l’eleccion mascarada dau Potina l’an passat.

Atau la monarquia progressa.