Un collèga m’escriguèt la setmana passada: «M’es arribat de matin, —segon l’incipit de «l’abanture comique de meste Bernat ou Guilaoumet de retour dens sons fogueys» del Meste Verdièr— lo 28 de març de matin m’arribèt un libràs…»

Deuriá èsser la pròva de segur que lo corrièr pòt partir e arrivar e que La Poste auriá donc rason de far de reclama —yes, publicitat en francés! — coma la SNCF o fa pels traïns.

«Vos anam far aimar lo traïn!» e La Poste, pus sovent qu’a son torn crida naut e fort que «nos va far aimar la Poste e sos servicis».

Ara que totas las entrepresas publicas —o gaireben— son estadas privatizadas, la sola activitat que sembla anar de biais sembla èsser la reclama pels traïns, pel corrièr o quicòm mai… mas la reclama sonque!

O confesssi, dins mon canton, la veitura —ai! lo damatge al planeta!— es çò melhor per se desplaçar d’un endrech a un autre, estant qua la gara mai pròcha es a mai de trenta quilomètres. Me pòdon far de repròchis, los vilards-ecologistas, aqueles pauròts que son obligats de prene lo metro, lo bus, lo traïn…per se desplaçar. Vaquí gens seriosas que, sul fenestron, sabon nos explicar lo cossí del perqué!

Mas soi un bestiassonàs! Vos voliái parlar d’un paqquet-pòsta qu’espèri desempuèi lo 21 de mars. Partit de Bordèu, aqueste libràs —420 paginas— coma o me diguèt lo collèga que, el, l’a recebut, foguèt mes dins ma bóstia de letras lo dissabte 22… d’après çò que ne dison las donadas escriutas dins los ordenadors de La Poste.

Mas aqueste libràs deu èsser un farcejaire que n’èi pas encara vist la color… Qualques amics recebèron aqueste paquet-TGV identic —promés, jurat,«en cò vòstre en dos jorns»! — lo dimars, lo dijòus e lo divendres.

Qu’auretz hèit a ma plaça? coma dison los Gascons. Me petacèri per aver totas las caracteristicas del mandadís e anèri çò primièr a la pòsta de la vilòta mai pròcha —10 km— explicar mon problèma. Foguèron aimablas —femenin car èran pas que de femnas dins lo burèu «design» que sembla mai un «Mac Do» qu’un burèu—, prenguèron ma declaracion e… a un autre client.

Al temps vièlh, los usatgièrs avián pas cap de dreches mas recebián un servici; los clients, coma o ditz l’adagi, son reis mas los emplegats an pas de temps a pèrdre amb eles. Anem, zo!

Coma dison qualques maissants sindicalistas, la direccion lor met la pression e, qualques ans a, n’i aguèt mai d’un que se suicidèt; ça que la, a l’epòca, lo director de France-Telecoms, dins sas condolenças, parlèt de la «mòda dels suicidis»

Encara mos camins batassièrs…

Après la pòsta, me diguèri qu’amb lo numèro especial una conversacion amb qualqu’un me fariá benlèu ganhar de temps.

«Soi vòstre assistent virtual… etc.; ai pas comprés vòstra question… respondètz per òc o per non…» pendent un bon vintenat de minutas!

Quand capitèri d’aver una persona fisica, sa votz veniá d’une centre d’apèl de Tunisia, Madagascar o Escota-se-plòu e se’n teniá a sosguide-lines—«directives» en francés— e me tornava dire que mon paquet èra arribat lo dissabte 22 al corrièr. Me diguèt tanben que preniá en compte ma reclamacion, etc.

Dempuèi que, dins l’exagòn, nòstras entrepresas se son mesas a l’ora de la globalizacion urosa, podèm pas mai aver una persona al telefòn; i a un assistant virtual per vos dire de picar lo 1, lo 2, etc. mas degun a qui parlar.

Vos ai dich qu’èri un bestiasson e dins ma mementa, pensavi que, dins la vilòta pròcha ont se tròban los prepausats al corrièr, titularis e interimaris e qu’èra pas lo diable per trobar la persona qu’assegurava la distribucion del corrièr aquel jorn e li demandar se, per cas, l’auriá pas metut en cò d’un vesin… Seriá tròp simple!

Los Sherlock Holmes de l’entrepresa van enquistar per me dire dins un mes o dos —i a ja tres setmanas— que mon paquet-pòsta es estat depausat dins la bóstia de letras coma es escrich dins l’ordenador…

I a un cinquantenat d’ans, Henri Genès cantava: lo factor de Santa Cruz que lo repic n’èra: «E òsca als PTT!»

Anuèit, podèm dire: «Vergonha per La Poste»!