«L’actualitat comanda», ditz la dòxa jornalistica e ieu vau a la sal coma fan los motons.

Ça que la, son pas los subjèctes que mancan; i a quitament de subjèctes de desplaser. Mas, cada setmana, ne soi redusit a parlar del cap messorguièr, del tsar de Moscòu o, per demorar intra muros, de nòstres politicians que son a l’imatge dels autres, nets d’un latz e lords de l’autre.

Son pas las reaccions a mas divagacions que me pòdon ajudar; alavetz, me cau petaçar solet!

De tota faiçon, dòxa o pas, seriá un pecat de parlar pas del papa Francés, avèsque de Roma que moriguèt lo diluns de Pascas e qu’ensebelisson anuèit dissabte.

Sa desparicion nos tombèt pas dessús coma la misèria sul paure monde; fasiá qualque temps ja que sa santat èra frèula mas tan que complissiá los devers de sa carga, degun pensava pas a sa mòrt que, de tota faiçon, mancariá pas d’arribar coma a nosautres.

Dins los corredors de Vatican fa un bèl brieu que los papabili e los mitrats ambicioses seguissián sos bulletins de santat e velhava cadunsa de sas abséncias per tala o tala ceremònia.

Que volètz? Los òmes de Glèisa, foguèsson cardinals, son pas que d’òmes! E se sap que, dins aquel microcòsme de l’Estat mai pichon del planeta —mas amb una influéncia universala sens rapòrt amb sa superfícia— lo poder o l’enveja de n’aver interèssa un fum de monde.

«Mon reialme es pas d’aqueste mond», disiá Jèsus mas per d’unes mitrats, val mai tenir que córrer!

Soi pas un exegèta mas, personalament, pensi que lo papa Francés èra dins las piadas de Joan XXIII que foguèt elegit a setanta-sèt ans e que los cardinals —çò dison las cronicas— volián un papa de transicion. Volián sustot pas que lo fum blanc anoncièsse a totes los catolics —e als autres— l’eleccion d’un jovenòt —relativament!— que se pausariá sul sèti de Sant Pèire pendent un periòde tròp long.

S’èran pas pas enganats; demorèt pas longtemps mas organizèt un concili e daissèt Vatican II per un aggiornamento de la Glèisa catolica e romana.

Se cal totjorn mesfisar dels vièlhs!

Lo papa Francés, vengut d’un autre continent amaguèt pas sos sentiments e faguèt comprene lèu-lèu a totes los mitrats qu’èran cardinals per servir la Glèisa e non pas se servir d’ela, qu’èran cardinals per presicar l’evangèli e portar lo messatge de Jèsus mas per o viure tanben.

De tira, refusèt de demorar dins los apartaments pontificals e causiguèt una residéncia qu’aculhís generalament los prelats de passatge dins la vila santa. En mai d’aquò, preniá sos repaisses a la cantina, çò que li permetiá de causir sos comensals e d’escambiar amb eles.

Los paures, los sens-poder, los immigrants, lo que «son pas res» èran la preocupacion primièra de son pontificat e sas enciclicas insistissián sul domeni social, sus la dignitat de l’Òme e sul fach que la Glèisa èra al servici dels pichons. Agradava pas als mitans tradicionalistas; agradava pas als mitrats tanpauc que demandan als paures d’acceptar los sacrificis impausats dins aquesta vida e que pregan Dieu de segur mas… eles an la ventresca plena.

Se, al Vatican, recebiá caps d’Estat e personalitats, anèt pas jamai, cresi, dins los païses estrangièrs «pel folclòr». Se cal sovenir que nòstres dirigents e una partida dels mèdia —que son parisencs— an pas jamai comprés qu’anèsse a Marselha o en Corsega e non pas a París la vila-lutz e o faguèt saupre: «Vau a Marselha; vau pas en França!»

Naturalament, se foguèt «progressista» sus un fum de ponches en nomenar cardinals de l’autre bòrd del planeta, en metent de l’òrdre dins la transapréncia de las finanças de Vatican e plan d’autres causas, o foguèt pas dins autres domenis coma lo del maridatge dels prèires, de la possibilitat d’ordenar de femnas, etc.

Mas cal pas doblidar que, quitament se Vatican es pas una democracia, lo papa deu prene en compte l’environament. E las resiténcias son nombrosas e coma o disiái al comencament de ma cronica: los Òmes son pas que d’Òmes!

Cresi qu’aurà marcat la Glèisa catolica de son emprenta e que, per aquò, coma Joan XXIII, los cresents e los mescresents amassa lo devon mercejar.

Resquescat in pace!