L’occitanisme es un barcassa en nauta mar sens capitana, sens motur, sens governa, liurat al ben voler de la cisampa que bufa, un còp d’aici, un còp d’ailà e que vòl anar secorir los autras barcassas que vèi quitament pas ! Mai d’aquò, te dis çò qu’es bon de far per ta subrevida.
Anatz enantir amb’aquò !

Combatre l'islamofobia es combatre lo nacionalisme francés qu'es darrèr. Lo nacionalisme francés qu'es xenofòb. Qu'impausa a un estrangièr lo modèl d'acculturacion - es a dire l'abandon de sa cultura pròpria per l'adopcion socialament impausada de la de Flaubert. Per èsser clar : en frança, un bon arabe es un arabe que fa una tèsi sus Maupassant, pas sus "un daquòs de sa cultura inferiora de monin". Se nosautres sèm occitans a l'ora d'uèi es perque a un moment donat, nostres aujòls de l'edat mejana an agut la saviesa de considerar amb respècte çò que "los d'endacòm mai" avián a lor contar, e que s'en serviguèron per fargar quicòm d'unic, pas jamai egalat dempuèi. La situacion de la lenga d'òc a l'ora d'uèi impausa de comprene l'autre e de l'acceptar. Cal de sang nòu per far pulsar un país mòrt. Mas en mai del jacobinisme, lo nacionalisme francés de per sa xenofobia malautiva nos empacha de far societat. E ieu n'ai un sadol.

#6 Ieu occitanista apari la lenga en defòra del territòri "istoric" de l'Occitània. Cada lenga es universala.

La luta contra los racismes (autres que l'occitanifobia) es una causa nòbla, mas es pas la vocacion de l'occitanisme d'o far. L'occitanisme deuriá saber ciblar sos combats per ne poder ganhar. A prene lo risc de s'universalizar, prenem lo risc d'escampilhar nòstres combats e de los perdre totes.

L'occitanisme defend l'usatge d'una lenga sus un territòri que li es sieu.

Es a cada ciutadan que se vòl liure, e independent d'esperit de s'opausar al necitge de tota generalizacion essencialista, ciutadan occitanista o pas.

Aquò dit, quora se parla de fobia, se cal remembrar plan que non sèm pas dins lo roman de Flamenca : per amar quicòm o qualqu'un, lo cal conéisser, ja que çò desconegut fa páur e qu'asiram d'aver páur.

Quora amam o asiram çò que non coneissèm, probam la nòstra alienacion al necitge. E al necitge, sempre li agradarà las sufixacions en "isme", las, mai que mai, que cultivan las fobias.