"Autocensura" es benlèu aicí un concèpte inprecís. Cossí designar una situacion ont un jornalista vòl exprimir un punt de vista que la direccion (privada) del jornal li enebís de formular ? Lo Jornalista es censurat, o "s'autocensura" per non pas pèrdre son trabalh ?

La direccion es sovent dominanda per una persona que "possedís" lo jornal, generalament una persona rica, e mai ricassa fins al dessenat. D'aquí essent, ont comença l'orientacion ideologica determinada en foncion dels solets interèsses personal d'aquela persona, e ont comença la censura o, eventualament, l'autocensura ?

Se un jornal es possession d'un particular, es generalament d'un ric, e donc d'un conservator, lo mai clar del temps. Donc, tot progressisme i serà mai o mens cnesurat.

Mas lo meteis jornal passèsse en domani public, de tot biais, i seriá al servici de l'estat e donc, endrariá la censura dels caps d'estat eles meteisses orientats pels interèsses personals de los que finançan lors campanhas electoralas.

Enfin, a supausar qu'un jornal escapèsse al contròtle dirècte o indirècte dels mai rics, coma illustrat dins aquels dos exemples çai-subre, demorariá encara un autre mejan de pression : la pression dels anonciaires de publicitat, ja que lo mai clar dels jornals subreviu sonque mercés a la publicitat, que demanda una premsa fòrça legida, e que demanda donc una premsa que va dins lo sens de l'espèra e de la demanda majoritària, e non pas dins lo sens d'una quista de la vertat dels faits, çò que reven a una tresena fòrma de censura, mai o mens "auto", mai o mens exteriora.

A tot aiçò cal entendre, me sembla, que la libertat es un combat permanent, e que deu demorar un exigéncia fèrma de cada estona per non morir pas dins la passivitat soporifica de la facilitat consumerista. Çò qu'exigís a tot pòble se volent liure una tenguda subre se, un manten despertat constant, quicòm qu'endacòm mai ai agut dit "una dignitat".