Mei triste, n'at sèi pas. Mes mei con, solide...

#1 Causir, entre una lenga que presenta estatutàriament totes los avantatges e una lenga que servís sonque a parlar a l'ostal, e las bèstias ? Causir, entre la vida normala, societala, integrada, ordinària, e la vida dins un recanton perdut a mastegar ta misèria, oblidat de totes, a los ausir rire sense entendre res mai a çò que dises ? Apelatz aquò causir ?

Causir, es venir president d'un estat, director d'una entrepresa, vedèta mediatica coneguda de totes siá dins ta lenga, siá dins la d'unes autres, tant aisidament dins un cas coma dins l'autre. Aquò si que s'apèla causir ! Tot çò mai, es l'exercici del supremacisme francés endurat per totas sas victimas despoderadas. Afrancesir l'exagòn èra e demòra un crimi contra l'umanitat, e non pas una causida de las leugièras, simplòtament utilitarista…

E d'alhors, qu'es aquò, l'utilitarisme ? Es una vision del mond (que lo domina encara a l'ora d'ara, e per quant de temps ?) que consistís a considerar, per exemple, que d'amar non servís de res, mentre que de se prostituïr, aquò permet de ganhar moneda e passa-dreits… Bèla e nòbla vision d'umanitat, non ?

L'occitan es estat rendut inutil e lo francés indispensable. Dins un contèxte aital, de causida, non n'i a agut ges ni mica. Aquò es tot.

#1 Non es pas sempre tan simple. Perdre sa lenga es pas sovent una causida, mas pòt èstre subit, per la fòrça de la societat dominanta, de las convencions, de l'escòla... Coneissi plan monde qu'an mai o mens arrestats de parlar la lenga, per çò que l'entoratge occitanofòne se demesís, per çò que la lenga s'avalís. Aquel vielh que me racontèt cossí, quand era dròlle, era castigat a cada còp que parlava sa lenga a l'escòla, comprenguèt ben que caliá cambiar de lenga, mas ne patiguèt plan, e quitament se parla ara francès coma cal, garda l'amor de sa lenga que tòrna far surfacia de temps en temps, al destorn d'una conversa. I a mai d'un lingüiste qu'expliquèron aquel viude daissat per una lenga abandonada. "Abandonar sa lenga, es pas un signe de modernitat, es una perda de substancia" escribèt Claude Hagège.

#5
Achì sui d'acòrd !

Pensi que son mai que mai los occitano-parlants que veson que i a pas pus degun per o practicar que son tristes...