Sió franc d’acòrd daube çò que nos ditz « païsan ». Ai encara lo sovenir de mon grand tornan d’una reünion dau Conselh de la comuna de son vilatge d’Ardecha, una diumenja de matin, e nos fasent sos comentaris sus ce que s’èra dit au Conselh. Tot èra en occitan. M’a totjorn confirmat que las discussions èran en linga nòstra.
Encuei. Ai receuput i a dos jorns un còp de telefòne dau promèir adjunt au conse d’una comuna d’Ardecha de Nòrd que me demandava l’autorizacion de botar sus lo siti internet de sa comuna una chançon en oc que pòrta lo nom d’aquesta comuna. Explica : avem enregistrat aquò en 1989, reeditat en CD en 1996. Aqueste òme èra content e aviá trovat l’enregistrament a... la FNAC...
Ben de que brojar !

#1

Ençò meu, lo conselh municipal tanplan coma lo conse eron de brave paisans que parlavon occitan tota la jornada, lor veniá pas pel cap de cambiar de lenga per lo conselh municipal, coma ençò de vosaus èra la secretari que fasiá la revirada en francés.

Me rementi de quand pichon anavi vendre lo uòus d’agaça a la comuna, lo conse los comptavi ambe iò dins l’òrt de son ostal : « e as trobat tot aquò dins la comuna ça me disiá ». La comuna paura sabiái quitament pas çò qu’èra. Al pancosièr èra çò meteis tanplan coma pertot dins lo vilatge. Tè pren te un pompon pichon ça me disiá la pancosièra, Analía que li disiam

Auèi, son mond novèls que venon de la vila, d’estrangièrs, de nòstra istòria n’en sabon ren de ren e de tot biais o vòlon pas saber. Vertat que m’i reconeissi pus, la vinhas son vengudas lotissaments, d’ostals nòus de pertot plan tampats ambe de cledas que los enròdans.

Me punha priu a cada cò qu’i passi.

Salvar la lenga... òc ben .. i crèsi pus !