#1 Ieu a Italia, devi una granda partida de la salvagarda memoriala del nòstre patrimòni literari medieval (e donc de la nòstra identitat e dignitat). Li devi memòria e amistat frairala per aver albergat mai d'un sègle de temps los nòstres paures crestians catars e valdeses secutats per França. Li devi lo trelús intellectual e esoteric de la Renaissença (que non riscava gaire de nos venir de França) e l'eiretatge dels trobadors a través lo Dolce Stil' Nuovo. Li devi l'òbra tant pringonda e centrala de Giaccomo Leopardi, un amic mieu imaginari que jamai non me quita d'un pols. Li devi la mangifiçança de l'opera barròc, del cant sacrat barròc, de la virtuositat esbleugissenta dels sieus concerti barròcs, puèi la meravelha que foguèron sas influéncias subre Mozart, Haydn (Cf. Lorenzo de ponte, Libretista) e plan segur Rossini, puèi tot lo bèl canto, tant e mai fabulós indescriptible, del sègle XIX, que permetèt, amb l'escòla catalana e iberica de'N Pedrell, de lutar contra l'egeminosme estilistic wagnerian. Devi a Italia lo solet cinèma que semble un pauc lo cinèma occitan, mòrt dins l'uòu al sègle (e que tornarà nàisser coma un fenix), mai que mai mon cineasta favorit, Sergio Leonne, cinic, anarquista, e qu'a tant d'influéncia sul mieu biais d'escriure novèlas. E devi mantas oras d'inspiracions al musician contemporanèu Ennio Morricone, que coma Leopardi, fa partida e ma familia imaginària. E puèi mai que tot devi a Italia las originas del mieu poèta occitan favorti : Renat Nelli. E quantes sèm, los escrivans occitans, qu'an de près o de luènh un ligam familial amb Italia ? Los Italians son, coma los Catalans, d'Occitans que non foguèron pas (longtemps) dominats pels Franceses. Mai que tot èra particualrament italian aqueste mètge que, "quand d’autres collègas se metèron en quarentena o tombèron malauts, el dobriguèt las pòrtas a sos pacients per los daissar pas sens mètge dins aqueles jorns complicats", es a dire un professional remarcabla, coma o son mantes italians. Gents remarcablas, n'i a de pertot ! Basta d'o remarcar.

#1 Sense voler, eth men dit cliquèc sus eth verd quan voliài clicar sus eth arroi.
De vertat que soi indignat per aquestis comentaris "tranquilament distenciadis" que hèn pudenshina d'arracisme de cap aths italians. De que mos shauten d'opinions sus la Commedia dell'Arte o sus Rossini... Quan i a de gent -Italians- que dan era sua vita entà sauvar la deths autis.

Qu'èi passat 3 ans dera mua vita enter eras Valadas e Piemont Lombardia, e dilhèu qu'èi mercès a d'aquera gent que soi encara viu...
Que i a de tot sus terra, bons o dolents, totun, quan un non sap "al val mielh d'istar quiet e de sarrar-se la sòca" !

Dels italians podem esperar de tot, la veritat, las messurgas, la comedia bona, l'opera sempre dolenta tret de qualque fragment conegut, lo teatre d'art e assaig.