Lilòia Cazenave es una enfantona que nasquèt l’11 de març passat en Belgica. Los parents li an donat aquel rèirenom occitan, per li transmetre la cultura de son paire, qu’es bearnés. Essent que lo ciutadanatge de la maire es bèlga e lo del paire francés, an volgut enregistrar la petita Lilòia dins los dos estats. Mas fin finala Lilòia aurà sonque lo ciutadanatge bèlga, perque l’administracion francesa refusa d’escriure una o amb accent grèu.
 
Tanlèu nàisser, Lilòia Cazenave foguèt enregistrada en Belgica sens cap de problèma. Mas de son latz, lo consolat de França l’a pas volguda enregistrar amb son rèirenom. “La o amb accent grèu pòt pas intrar dins lo logicial de l’estat civil francés”, çò diguèt als paires lo representant del consolat de França a Brussèlas.
 
“Qu’ei hèit saber alavetz au consolat qu’ad aqueras condicions non enterprenerèi pas cap de camada d’arreconeishença en França pr’amor que non desiri pas que la mia hilha intègre ua comunautat nacionau que non reconega pas plenament çò qu’era ei”, çò ditz Julien Cazenave, paire de Lilòia.
 
Puèi, e mai creguèsson que totes los escambis èran acabats, la familha recebèt una letra del consolat que precisava:
   
Ironicament, la letra èra signada pel cònsol adjonch, Sénher Lucbereilh-Laborde-Lacoste.
 
De dire qu’aquel nom d’ostal tan bearnés inspirèt la responsa del paire, que li diguèt que sa filha festejariá lo Carnaval Bearnés mas non pas lo 14 de julhet e que cantariá puslèu Se Canta que non pas La Marselhesa. Enfin, li mandèt la cançon dels Pagalhós, Sonque l’enveja de marchar.
 
Ara, los parents de na Lilòia son a estudiar diferentas opcions per la continuacion de l’afar. “Pas tant entà la nosta mainada, pr’amor qu’era possedís ja la nacionalitat bèlga, mes meilèu entaus hèra nombrós parents que coma nosauts se baten contra lo jacobinisme espés de l’estat e qui non an pas d’auta causida que de s’i sométer”.