Èra un debat en estat latent qu’esperava d’èsser activat per qualqu’un, e es lo jornal numeric breton 7Seizh que l’a començat. Dins un article entitolat “Election présidentielle de 2017: pourquoi pas un candidat autonomiste/indépendantiste?” (Eleccion presidenciala de 2017: perqué pas un candidat autonomista/independentista?), Fabien Lécuyer s’interròga sus una possibla candidatura autonomista o independentista a las eleccions presidencialas venentas per metre la question de las nacionalitats istoricas de França al centre del debat politic.

Segon lo sieu vejaire, los grands debats politics sorgisson solament pendent las eleccions presidencialas; per tant, considèra que las nacionalitats de la Republica Francesa devon èsser capablas de bastir una candidatura unitària per aténher de notorietat publica e politica, amb la tòca d’una descentralizacion reala, basada sus las identitats culturalas e pas unicament sus de critèris administratius.
 
Segon la lei, un candidat a la presidéncia de la Republica Francesa a de besonh de l’aprobacion o del pairinatge de 500 elegits. Segon los calculs del jornal 7Seizh, a l’ora d’ara i a qualques 114 elegits autonomistas entre los territòris metropolitans e los territòris d’otramar. Cal dire, pasmens, que fòrça elegits poirián aver una sensibilitat autonomista, e mai se son pas forçadament estacats a un partit autonomista, per çò que poirián plan sosténer una candidatura d’aquelas caracteristicas.
 
Presentar un candidat de consens amb lo sosten dels autonomistas e dels independentistas còrses, bretons, occitans, catalans, bascos, alsacians, savoians, flamencs, polinesians, canacs e caribencs poiriá revolucionar vertadièrament lo panorama politic francés. De rebucada, aquò permetriá de visualizar la fòrça reala de las nacions istoricas enterradas jos las fondamentas de França. E, sens cap de dobte, seriá una remontada de morala e de vam entre los partits autonomistas e los independentistas que lor permetriá de far un pas endavant al nivèl organizatiu e ideologic.
 
Dins lo sieu article, Lécuyer ditz, amb rason, qu’aquela candidatura es inviabla sens la participacion activa dels occitans. La lei prevei qu’aqueles 500 elegits apertengan a 30 departaments o collectivitats d’otramar. En consequéncia, sens la participacion ferma de l’occitanisme, serà impossible de presentar aquela candidatura. Cal que las fòrças occitanas i sosquen e que se n’avisen plan.
 
La còla de Jornalet lançam una idèa al debat: perqué pas cercar un candidat que siá pas breton, ni còrs, ni alsacian, ni basco, ni occitan, ni de cap d’autra nacionalitat istorica? E se se presentèsse un candidat nacionalament francés mas amb de prigondas conviccions democraticas per çò qu’es de las minoritats? Aquò ben seriá coma lançar una pèira dins l’estanh immobil de la politica e de la mentalitat francesa.
 
Ça que la, cal pas oblidar que Robèrt Lafont assagèt de presentar una candidatura d’aquel tipe a las presidencialas de 1974, mas lo Conselh Constitucional l’invalidèt.