Era vertadèra cara dera crisi apareish cada dia mès mauencarada. En Espanha, toti, tanben es catalans e es aranesi, baishen de gradon en gradon e reculen,  an darrèr d’an, de cap a un contèxte sociau que cada viatge mès se semble ad aqueth  que se viuec bèth temps a. Era non-devaluacion dera moneda equivau a ua devaluacion sociau imposada pes “òmes de nere”, mossardets dera mestressa Merkel, qu’ aucupe eth sèti presidenciau.
 
Es mercats son en tren d’engolir-se eth nòste ja precari estat deth benestar. Non i a trèva. Es retalhades se n’empòrten per dauant as classes populares : retirats, hemnes, mainatges, persones en caumatge, comencen a èster ua legion de perdedors de totes es oportunitats de futur. Un de cada quate mainatges ei praube, un de cada dus joeni non tròbe trabalh, lèu 50.000 d’aqueri joeni mès premanidi an marchat dejà a cercar trabalh dehòra d’Espanha, e era chifra d’arturats o persones en caumatge artenherà lèu es sies milions. Atau qu’ei e qu’ei atau: es numèros mos desbòrden.
 
Mentre Espanha e Itàlia seguissen eth camin de Grècia, Portugal o Irlanda, era Euròpa mielhor plaçada  guarde tà un aute costat, en tot esdevier compliça des arrianglos que, aganits, s’atipen de sòs ena misèria deth sud. Euròpa, en sòn doble versant, capaça d’auer generat es mès grani orrors dera umanitat per un costat e  d’auer bastit es societats mès benestantes dera planeta per aute, aurie de reaccionar. Condemnar ath sud ara misèria e deishar escapar era oportunitat de retier un projècte europèu, politic e solidari serà, ath madeish temps, abandonar tota possibilitat de mantier ua posicion decisiva en ua planeta inestabla e desorientada.

Parar era especulacion, eth despropòsit des mercats e protegir era populacion ei ua obligacion morau. Ei plan vertat qu’ esdeven ua mission impossibla tàs que, de tostemp, an propugnat qu’eth mercat ère era solucion de toti es maus. Aué,  aqueri  son es qu’an eth timon deth nòste titanic. Totun, era orquèstra  que sone desafinada. En tot qu’es uns vòlen arturar er “aiguat”, es auti son en tren d’abandonar eth batèu damb ua barca que se ditz independéncia. Mentre, as que viatgen en tresau classa era aigua ja les arribe en còth. 
 
Eth temps s’acabe, er esclat definitiu dera economia espanhòla ei apròp. Er euro pòt acabar enterrat en madeish cabòt en qué enterraram eth projècte europèu ; un mau finau. Mos calerà resignar a demorar eth miracle? Qu’eth futur sigue eth des pòbles e des ciutadans e non pas eth des territòris desolats a mercé des carronhaires.